«و تجملا في فاقه» واژه‏ها تجمل: خود آراستن، زيور بستن، خودآرايي، جاه و جلال. جمع آن: تجملات. فاقه: نيازمندي، فقر، تنگدستي. ترجمه: در عين تهيدستي آراسته‏اند. شرح: يعني در عين نيازمندي و تنگدستي، آنچنان خود را آراسته‏اند که گويا نيازي در بين نبوده و در سختي روزگار خويشتن‏دارند، تجمل: صبر علي الدهر و لم يظهر علي نفسه.» و به تعبير ديگر، پرواپيشگان با آن تنگدستي و فقري که دارند، هرگز زبان به شکايت نگشوده و به مردم، نياز خود را اظهار نمي‏کنند، بلکه برعکس با خود آراستن، چنان وانمود مي‏کنند که غني و بي‏نيازند و اين حالت از قناعت و رضا، از تقدير الهي [ صفحه 324] نشات گرفته و گوياي همت والاي آنهاست. «ان الله يحب الجمال و التجمل و يبغض البوس و التبائس.»: خداوند متعال، زيبايي و خودآرايي را دوست دارد و در هم ريختگي و زاري فقيرانه را کراهت و دشمن دارد. پرواپيشگان چنان در مشکلات شکيبايند که در عين فقر و ناداري، جاه و جلال خود را نگهداري نموده و با خودآرايي و تجمل، در ديد افراد ناآگاه، بي‏نياز ديده مي‏شوند. قرآن مي‏فرمايد: «يحسبهم الجاهل اغنياء من التعفف تعرفهم بسيماهم لا يسئلون الناس الحافا.»: فرد بي‏اطلاع، آنان را توانگر مي‏پندارد. آنها را از سيمايشان مي‏شناسي. با اصرار (چيزي) از مردم نمي‏خواهند.