«و في المکاره صبور»
واژهها
«قيل الکره و الکره واحد، نحو: الضعف و الضعف و قيل: الکره المشقه التي تنال الانسان من خارج فيما يحمل عليه باکراه و الکره مامن يناله من ذاته و المکاره جمع مکره او مکروه.»: فرق بين کره با فتح و کره با ضمه، اين است که کره سختي و مشقتي است که از خارج به انسان تحميل ميشود و کره با ضمه، آن چيزي است که از ذات خودشان نشات گرفته است.
مکاره: جمع کره و مکرهه، ناپسندها، مکروهات، رنجها و سختيها.
ترجمه: پرواپيشه در برابر ناگواريها، شکيبا و بردبار است.
شرح: يعني پرواپيشه در برابر ناگواري، سختيها و رنجها بردبار است، چه سختي که از خارج به او تحميل شود و يا عملي که ذاتا مورد کراهت اوست به اين معنا که
[ صفحه 465]
روح نيرومند و پرتوان او، بر شدايد و سختيها، هر چند که توانفرسا باشد، غالب شده و وعدهي الهي در برابر شکيبان و صابران، در حق خود تحقق ميدهد و يا آنکه در برابر ناپسنديها و مکروهات استقامت نموده و رفتاري ناپسند، از او سر نميزند.
بحراني گويد: اين صبر و شکيبايي او در برابر مکاره، دليل بر همت والاي او از حالات و تعلقات دنيا و امور دنيوي است.
پيش از اين شکيبايي پرواپيشگان در مجموعهي عمر، به تفصيل بحث شد که با اينجا در ارتباط اجمال و تفصيل است، با اين تفاوت که در آنجا سخن از شکيبايي آنها برابر ناملايمات روزگار و زمان بود و در اينجا بحث از سختيهاي تحميلي است که علاوه بر سختيهاي زمانه به آنها ميرسد. در اينجا با اختيار به استقبال سختيها ميرفتند و در آنجا اگر سختي و يا مکروهي به آنها برسد، صابر و شکيبايند. در آنجا زحمت از خود برخاسته را تحمل ميکنند و در اينجا زحمت از غير رسيده را تحمل مينمايند و درس بزرگواري و علو همت را به ديگران ميآموزد، تا داوران حقيقتجو، شخصيت مردان الهي را از قدرتمندان پوشالي، جدا ساخته و دربارهي هر يک از آنها به حق داوري نمايند.
|