الله، لفظي است که بر ذات واجب‏الوجود بالذات، به شکل علميت بالغلبه اطلاق شده است از «اله ياله» به معناي عبد و يا از «و له الرجل اذا تحير» گرفته شده، چرا که کلمه‏ي «اله» بر وزن فعال به کسر به معناي مفعول است، يعني: معبود، يا از اين جهت که عقلها درباره‏ي او حيرت‏زده شده‏اند، مي‏باشد. دليل بر علميت اين اسم بر باريتعالي، اين است که همه‏ي اسماء حسني و افعالي که از اين اسماء گرفته شده به وضعيت او قرار گرفته، اما اين اسم هيچگاه به صفت آن اسماء و افعال، درنمي‏آيد، مثلا گفته مي‏شود: الله الرحمن الرحيم و گفته مي‏شود: رحم الله، علم الله و رزق الله، ولي نمي‏توان گفت: الرحمن الله و چون که وجود پروردگار که اله هر چيز است، لف و جامع همه‏ي اوصاف کماليه است و همه‏ي اوصاف کماليه مدلول وجود حق است بالالتزام، صحيح است گفته شود: آنچه را که دانشمندان بزرگ فرموده‏اند: «ان لفظ الجلاله اسم للذات الواجب‏الوجود المستجمع لجميع صفات الکمال»: قطعا اسم جلاله (الله) اسمي براي ذات اقدس احديت است که مستجمع جميع صفات کمال، مي‏باشد و اگر اين جهت ملحوظ نباشد اين اسم، علم بالغلبه [ صفحه 56] است که جز معناي اله چيز ديگري در آن عنايت نشده است. و اثني عليه: «ستايش نمود او را» مولا پس از حمد و ثناي پروردگار، بر پيامبر اسلام درود فرستاد.