فاء (برابر است با پس) در کلمه‏ي «المتقون» براي گرفتن نتيجه، از جمله‏ي پيشين مي‏باشد. المتقون، جمع المتقي و افتعال، از وقايه به معناي خود نگهداري است و متقين يعني خودنگهداران. ضمير «فيها» به دنيا بازمي‏گردد. هم، ضمير جمع مذکر و مرجع آن متقون مي‏باشد و بنابر احتمالي، براي تاکيد و حصر خبر در مبتداست. اهل: خاندان، مردم، باشنده، مقيم، ساکن، زن، سزاوار، شايسته، نجيب، اصيل، امت هر پيغمبر اهل موسي، اهل عيسي، فاميل و قوم خويش، ج: اهالي. فضائل، جمع فضيلت: پايه‏بلند در فضل، صفت نيکو، مزيت، برتري، رجحان و فزوني. فضائل اصلي عبارتند از: شجاعت، عفت، عدالت و حکمت. يعني متقين در دنيا، به صفات نيکو و پايه‏هاي بلند فضل، از ديگر انسانها مزيت يافته، سزاوارند که فضائل اصلي، مانند: شجاعت، عفت، عدالت و حکمت را به خود اختصاص دهند، تا در اين راستا به نشر فضائل همت گماشته و مدينه‏ي فاضله‏ي انساني را تشکيل دهند، زيرا اين گروه، با بهره گرفتن از خلقت و تقسيم معيشت و مواضع تعيين شده در دنيا، با امداد غيبي که شايستگي آن را دارند، مسير خود را از اهل دنيا جدا نموده، حرکات، سکنات و حالات آنان به گونه‏اي است که از تقرب به خدا و اعراض از زخارف دنيا، حکايت دارد و اين تقرب با امداد غيبي از يکسو و تلاش بي‏وقفه و خستگي‏ناپذير، از سوي ديگر، بازنايستاده، براي رسيدن به مکارم اخلاق و محامد اوصاف که اهداف عاليه‏ي انساني است، تا سر حد امکان، پيش رفته‏اند و راه بسي طولاني را، يک شبه، طي نموده و ارزشهاي اصيل آدميت را کسب نموده‏اند. [ صفحه 75]