مولاي متقيان روحي له الفدا سخن را آغاز نموده ولي سربسته و کوتاه، فرمود: «يا همام اتق الله و احسن فان الله مع الذين اتقوا و الذين هم محسنون» سخن از قرآن کريم نشات گرفت، تا شنونده بداند که منبع فيض و حلال همه‏ي مشکلات، کلام خداوند متعال است و مواعظ، حکم، کنيه، اشاره، انذار، بشارت، همه و همه در اين برنامه [ صفحه 41] تشريع آسماني منطوي است: اي «همام! راه تقوي و صيانت نفس را پيش گير و اختيار کن، تا خداوند تو را نصرت عطا فرمايد، چرا که خداوند امدادهاي غيبي خود را بر متقين و نيکوکاران اعطاء مي‏نمايد». اين جمله‏ي کوتاه ولي مالامال از معنا، پرمحتوا، هدايت‏کننده، ارشادگر و جلادهنده‏ي دل با آن همه گستردگي معنوي، خواسته‏ي همام را برآورده نکرد «فلم يقنع بهذا لقول حتي عزم عليه».