اسماعيل بن يزيد مي‏گويد: امام باقر عليه‏السلام فرمودند: [ صفحه 36] مردي در زمان رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم گناهکار بود (و حکم دستگيري او صادر شده بود) آن شخص مدتي متواري شده و جرئت نداشت از خانه بيرون آيد و براي نجات خود دنبال وسيله‏اي مي‏گشت، تا اينکه روزي در راه خلوتي امام حسن و امام حسين عليهماالسلام را ديد. دويد و ايشان را برداشت و بر دوش خود سوار نمود و به محضر مبارک رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم رسيد و عرض کرد: يا رسول الله؛ اني مستجير بالله و بهما. اي رسول خدا؛ به راستي که من به خدا و اين دو فرزندانت پناه آورده‏ام. پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم چنان خنديد تا اينکه دست مبارکش را به دهان خويش نهاد. سپس به آن مرد فرمود: «اذهب فانت طليق». «برو تو آزاد شدي». و به امام حسن و امام حسين عليهماالسلام فرمودند: من شفاعت شما را در اين امر پذيرفتم. در آن حال خداوند - به جهت تأييد اين شفاعت - اين آيه شريفه را نازل فرمود: (و لو أنهم اذ ظلموا أنفسهم جاؤک فاستغفرو الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما) [1] اگر اينان زماني که به نفسهاي خود ستم کردند نزد تو آمدند و از خدا آمرزش خواستند و براي آنها آمرزش طلبيدي، هر آينه آن‏ها خداوند را توبه‏پذير و مهربان مي‏يابند [2] . (بدين گونه امام حسن و امام حسين عليهماالسلام سبب قبولي توبه گنهکاري شد). [ صفحه 39]