محمد بن جرير طبري مي‏گويد: از قبيصه‏ي بن اياس نقل شده است که گفت: با امام حسن مجتبي عليه‏السلام همسفر بودم و به طرف شام مي‏رفتم. آن حضرت روزه بود و جز مرکبش هيچ زاد و توشه‏اي با خود برنداشته بود، همين که سرخي نور خورشيد ناپديد شد و وقت فريضه فرا رسيد، نماز را به پا داشت. گويا درهاي آسمان گشوده شد و چراغهايي آويزان گرديد، فرشتگاني فرود آمدند و با خود ظرف‏هاي غذا و ميوه و نيز طشت‏ها و ظرف‏هاي آب را بر زمين نهادند، سفره پهن شد و ما که هفتاد نفر بوديم، از سرد و گرم آن سفره خورديم. امام عليه‏السلام و ما همگي سير شديم. دو مرتبه بدون اينکه چيزي کم شده باشد آنها به آسمان برگردانيده شد [1] .