هنگامي مردم کوفه نيرنگ زده و فرزند رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم را تنها گذاشتند و معاويه‏ي ملعون درخواست صلح مي‏کرد، آن امام مظلوم خطاب به مردم کوفه اين چنين فرمود: ويلکم، و الله ان معاويه لا يفي لأحد منکم. واي بر شما مردم، به خدا سوگند؛ معاويه به احدي از شما، وفا نخواهد کرد. او کشتن من را ضامن شده و مي‏پندارم اگر دست در دستش گذارم با او مسالمت کنم مرا رها نخواهد کرد تا براي دين جدم کار کنم. من قادرم که خداي عزوجل را تنها عبادت نمايم، وليکن گويا مي‏بينم به زودي - ذلت و خواري شما را - به گونه‏اي که فرزندان شما بر درب [ صفحه 95] خانه‏هاي بچه‏هاي آنان - بني‏اميه - ايستاده‏اند از آنها آب و طعام مي‏خواهند، خداوند براي آنان اين گونه قرار داده پس آنها سيراب و طعام داده نمي‏شوند و اين دوري و بيچارگي به خاطر آن چيزي که خودتان با دستهايتان کسب کرده‏ايد. پس به زودي خواهند ديد آنان که ستم کرده‏اند بازگشت آنها کجا خواهد بود [1] . در بزم انس با معبود امام محمدباقر عليه‏السلام در خصوص عبادت امام مجتبي عليه‏السلام فرمودند: امام حسن عليه‏السلام در عصر خويش عابدترين و زاهدترين مردم بود، هنگامي که ياد قبر مي‏نمود مي‏گريست. زماني که از قيامت و محشر و عبور از پل صراط سخناني را بيان مي‏فرمود مي‏گريست. هنگامي که از عرض اعمال در پيشگاه پروردگار ياد مي‏نمود آنقدر گريه مي‏کرد تا بي‏هوش مي‏گشت [2] . [ صفحه 97]