ابن‏عباس مي‏گويد: پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم فرمودند: همانا من، هنگامي که به او - امام مجتبي عليه‏السلام - مي‏نگرم، به ياد مصايبي که او را بعد از من خوار مي‏کنند، مي‏افتم. اين امر پايان نمي‏پذيرد تا آن که از روي ظلم و ستم به او زهر بخورانند، به گونه‏اي که فرشتگان هفت آسمان براي شهادتش گريان مي‏شوند و هر چيزي در عالم براي او مي‏گريد حتي پرندگان در آسمان و ماهيان در دل درياها. پس کسي که براي ايشان بگريد، روزي که چشمها نابينا باشد - قيامت - ديده‏اش روش باشد. و کسي که محزون شود براي او قلبش روزي که قلبهاي همه محزون باشد - قيامت - دلش شاد باشد. کسي که امام حسن عليه‏السلام را در بقعه‏ي خودش در مدينه زيارت کند، بر پل صراط روزي که قدمهاي همه بر پل صراط مي‏لغزد قدمهاي او ثابت و استوار خواهد بود [1] . [ صفحه 99]