شايد بتوان زيارت را در يک جمله چنين تعريف کرد: «عرض ادب و ارادت و برقراري ارتباط معنوي به محضر يکي از انسان‏هاي والا و شايسته». اين ارتباط و عرض ارادت، از فطرت آدمي بر مي‏خيزد. او (دانسته يا نادانسته) علاقه‏مند به اظهار ارادت به انسان مافوق خود، و مايل به ارتباط با او است؛ پس همين عشق به انسان کامل، بهترين دليل براي زيارت او است. گرچه بسياري از مشکلات مادي و معنوي و دردهاي دروني و بروني از گذر زيارت برطرف مي‏شود، و هر چند زيارت، باعث ثواب‏هاي آخرتي است، ولي براي شيعه‏ي عاشق، فلسفه‏اي بالاتر از خلوت با محبوب و اظهار ارادت به بهترين دوست و ياور خود، وجود ندارد. وقتي انسان براي ديدن دوست و خويشاوند خود، فاصله‏ها را مي‏پيمايد و چه بسا شهرهايي را پشت سر مي‏گذارد، فلسفه زيارت امام که بهترين دوست و ياور، بلکه بهترين مولا و سرور است، کاملا روشن است؛ پس از زائر کوي امام رؤوف! همچون کودکي که به سوي آغوش مادر مي‏دود، به زيارت مولايت بشتاب و خود را در دامان پرمهرش بيفکن. بدان اي عزيز! که در فضيلت زيارت امام رضا عليه‏السلام احاديث بسياري نقل شده اند. [ صفحه 46] در اين احاديث، ثواب‏هاي فراوان و گوناگوني براي زيارت ذکر شده که در مجموع مي توان نتيجه گرفت: زيارت امام هشتم عليه‏السلام که از برترين اعمال مستحبي است. اکنون منتخبي از احاديث را در دو بخش بررسي مي‏کنيم تا به ارزش زيارت اين امام رؤوف بيشتر پي ببريم.