شايد بتوان زيارت را در يک جمله چنين تعريف کرد:
«عرض ادب و ارادت و برقراري ارتباط معنوي به محضر يکي از انسانهاي والا و شايسته».
اين ارتباط و عرض ارادت، از فطرت آدمي بر ميخيزد. او (دانسته يا نادانسته) علاقهمند به اظهار ارادت به انسان مافوق خود، و مايل به ارتباط با او است؛ پس همين عشق به انسان کامل، بهترين دليل براي زيارت او است.
گرچه بسياري از مشکلات مادي و معنوي و دردهاي دروني و بروني از گذر زيارت برطرف ميشود، و هر چند زيارت، باعث ثوابهاي آخرتي است، ولي براي شيعهي عاشق، فلسفهاي بالاتر از خلوت با محبوب و اظهار ارادت به بهترين دوست و ياور خود، وجود ندارد.
وقتي انسان براي ديدن دوست و خويشاوند خود، فاصلهها را ميپيمايد و چه بسا شهرهايي را پشت سر ميگذارد، فلسفه زيارت امام که بهترين دوست و ياور، بلکه بهترين مولا و سرور است، کاملا روشن است؛ پس از زائر کوي امام رؤوف! همچون کودکي که به سوي آغوش مادر ميدود، به زيارت مولايت بشتاب و خود را در دامان پرمهرش بيفکن.
بدان اي عزيز! که در فضيلت زيارت امام رضا عليهالسلام احاديث بسياري نقل شده اند.
[ صفحه 46]
در اين احاديث، ثوابهاي فراوان و گوناگوني براي زيارت ذکر شده که در مجموع مي توان نتيجه گرفت: زيارت امام هشتم عليهالسلام که از برترين اعمال مستحبي است.
اکنون منتخبي از احاديث را در دو بخش بررسي ميکنيم تا به ارزش زيارت اين امام رؤوف بيشتر پي ببريم.
|