عن حمزة بن حمران قال: «قال أبوعبدالله عليه‏السلام: «يقتل حفدتي بأرض خراسان في مدينة يقال لها طوس من زاره اليها عارفا بحقه أخذته بيدي يوم القيامة فأدخلته الجنة و ان کان من أهل الکبائر». قال: «قلت: «جعلت فداک و ما عرفان حقه؟» قال: «يعلم أنه امام مفترض الطاعة غريب شهيد. من زاره عارفا بحقه أعطاه الله عزوجل أجر سبعين شهيدا ممن استشهد بين يدي رسول الله صلي الله عليه و آله علي حقيقة» [1] . راوي مي‏گويد: «امام صادق عليه‏السلام فرمود: «نواده‏ام در سرزمين خراسان در شهري که به آن طوس گفته مي‏شود، کشته خواهد شد. هرکس به سوي آن سرزمين به زيارت او برود در حالي که حقش را مي‏شناسد، روز قيامت او را با دست خود مي‏گيرم و وارد بهشت مي‏کنم، هر چند اهل گناهان بزرگ باشد». عرض کردم: «فدايت شوم! شناخت حق او چيست؟» فرمود: «بداند همانا او امامي است که اطاعتش واجب، و غريب و شهيد است. [ صفحه 59] هر کس او را در حالي که حقش را مي‏شناسد زيارت کند، خداي با عزت و با شوکت به او اجر هفتاد شهيد مي‏بخشد که به راستي پيش روي رسول خدا صلي الله عليه و آله شهيد شده‏اند».