منظور از آداب، مجموعه افعال و شرايطي است که باعث کمال عمل مي‏شود. آداب زينت عمل است؛ اما هر عمل، نخست، بايد درست و استوار باشد تا آداب، زينت و کمال آن شود. در زيارت، قبل از هر ادبي از آداب زيارت، بايد آنچه را امام نمي پسندد، ترک کرد و گناه، مهم ترين چيزي است که سبب نارضايتي امام مي‏شود؛ از اين رو، کسي که اهل گناه است و حتي در ايام زيارت هم از گناه دست بر نمي‏دارد، آداب زيارت براي او معنايي ندارد؛ پس نخستين وظيفه‏ي زائر از زن و مرد و پير و جوان، حفظ چشم و گوش و زبان و بقيه اعضا، از گناه است. اي زائر عزيز! آداب ظاهري زيارت وقتي زيباتر مي‏شود که با آداب باطني همراه باشد؛ چنان که ظاهر و لباسي زيبا و آراسته وقتي زيبايي حقيقي مي‏يابد که بر تن انساني داراي اخلاق زيبا و قلبي نوراني پوشيده شود. پس در محضر امام خود، هم ظاهرت را بيارا و هم درون خويش را با نيات خالص و توجه و حضور قلب آراسته کن. اکنون سراغ آداب زيارت مي‏رويم و از ميان آداب بسياري که براي آن برشمرده‏اند، مهم ترين آن‏ها را ذکر مي‏کنيم: