زيارت يعني ديدار، ديداري مشتاقانه با حضور در کنار مرقد مقدس اولياي خدا و ديداري با محبوب الهي؛ محبوبي که به عظمت وجودي‏اش آگاهيم و او را نماينده‏ي خدا مي‏دانيم و با تمام وجود پيرو او و پذيراي مکتبش هستيم. حضور در جايي که پيکر مطهر حجت خدا به خاک سپرده شده و روح مقدسش حاضر و ناظر است. با اعتقاد به اين واقعيت که زندگي و مرگ معصومان يکي است و آنان در هر دو حال مي‏دانند و مي‏فهمند و پاسخ مي‏دهند. همان گونه که در حال حيات مايه‏ي خير و برکت و اصلاح امر دنيا و آخرت افرادند، در زمان ممات نيز، مايه‏ي بخشش و برآوردن حاجاتند. و در زيارت مرقدشان، ضمن ارتباط با مقام ولايت در حل مشکلات مادي و معنوي و شفاي بيماران و بخشش گناهان، از آنان استمداد مي‏جوييم. البته مراد از زيارت، تنها ديدار و زائر ملاقات صوري و ظاهري نيست، بلکه حقيقت زيارت، همان ملاقات روحاني و معنوي زائر است، تا با برقرار کردن ارتباط قلبي با حجتهاي خدا، نام و ياد آن برگزيدگان الهي زنده بماند و سيره‏ي عالي آنان راهبردي براي شيعيان باشد که زيارت علاوه بر بعد عبادي، برنامه‏اي تربيتي و سازنده است. و مفهومي سياسي را نيز دربردارد. زيارت اعلام اين است که، با شهادت اولياي خدا هدف و نامشان هرگز فراموش نمي‏شود.