خداي متعال، محمد و آل محمد عليه‏السلام را وسايل فيض و رحمت خود قرار داد. پيامبر اکرم صلي الله عليه و سلم فرمود: نحن الوسيلة الي الله [1] روايتهاي بسياري هم توسل به معصومان را وسيله‏ي تقرب به خدا و سرعت بخشيدن به استجابت دعا بيان کرده‏اند، که آنان مقرب درگاه خدا و مطهر رحمت و باب مغفرتند. شايان ذکر است، معناي توسل اين نيست که حاجتي را از پيامبر يا امام بخواهيم؛ بلکه مراد اين است که آنان را در پيشگاه خداوند واسطه قرار دهيم، که اين خود در واقع توجه به خداوند متعال است. انسان در هر مکان و موقعيتي که باشد مي‏تواند از روي اخلاص و عارفا بحقهم، با ايجاد ارتباط قلبي، به ساحت مقدس هر يک از معصومان عليه‏السلام توسل جويد و بديشان تقرب به خداي تعالي را کسب نمايد. و چنانچه ميسر شود و بتواند، با تحمل رنج سفر به آستان مقدس آنان مشرف شود و قرب جوار يابد و از نزديک در کنار مرقد منورشان عرض ادب کند و خاضعانه در زيارت، آنان را مخاطب سازد و به آنها درود و تحيت بفرستند و از آن بزرگان حاجت بخواهد و در کنار مدفن شريفشان نماز زيارت به جاي آورد، بدون ترديد مشمول توجهات معنوي آنان خواهد شد. در چنين حالتي، زائر در مظان استجابت دعا واقع شده، از امام عليه‏السلام حاجت مي‏گيرد که حرم و بارگاه معصومان محل نزول رحمت الهي و مهبط فرشتگان الهي و همواره محل برآمدن حاجات و شفاي بيماران و پناه دردمندان است، بويژه روضه‏ي منوره‏ي رضوي که پيوسته شيعيان و علاقه‏مندان به مقام ولايت از شهرهاي دور و نزديک در آن شرف حضور مي‏يابند و حاجت مي‏گيرند. [ صفحه 86] بديهي است، با توجه به فراهم آمدن بعد روحاني و معنوي زيارت و همچنين معرفت به حق امام تنها زيارتي مورد قبول درگاه دوست است که شرايط و آداب آن را داشته باشد. توبه: نخستين شرط قبولي زيارت، توبه است؛ توبه‏اي که مايه‏ي آمرزش و بخشش گناهان شده، به تصريح کلام خداي تعالي؛ تمام بديها را به نيکيها تبديل مي‏کند [2] . به بياني ديگر، زائر واقعي توبه‏کننده‏اي است که نادم و پشيمان از هر گناه و خطايي، اکنون به امام عليه‏السلام روي آورده و به او متوسل شده است و مي‏داند که ائمه‏ي طاهرين عليهم‏السلام وسيله و واسطه‏ي تقرب به خدا و آمرزش گناهان هستند. بنابراين، انسان در کنار ايمان به خدا و پيامبر و انجام فرايض و توبه از کارهاي بد، مي‏تواند راه تقرب و نزديکي به ساحت قدس پروردگار را به دست آورد.