توبه و بازگشت به خدا و ترک گناه مانع پيامدهاي سوء آن است، چه پيامدهاي گناه اختصاص به عالم پس از مرگ و قيامت ندارد بلکه در دنيا نيز آثار شومي دارند که پس از انجام گناه دامنگير معصيت‏کاران مي‏شود. امام صادق عليه‏السلام فرموده است: تأثير کار زشت و کردار نادرست در صاحب آن، از تأثر کارد در گوشت سريعتر است [1] . و نيز آن حضرت مي‏فرمايد: کساني که در اثر انجام گناه مي‏ميرند بيش از کساني هستند که به اجل و مرگ طبيعي از دنيا مي‏روند و آنان که به سبب احسان زندگاني مي‏کنند (و زنده‏اند) بيش از کساني هستند که به عمر عادي زندگي مي‏کنند. [2] . با مطالعه‏ي روايتهاي معصومان عليه‏السلام معلوم مي‏شود که تأثر سوء گناه تنها متوجه صاحب و انجام دهنده‏ي آن نيست، بلکه پيامدهايي دارد که دامنگير عموم نيز مي‏شود که از جمله‏ي آنها از بين رفتن نعمتهاست. اميرمؤمنان امام علي عليه‏السلام با سوگند مي‏فرمايد: خداي تعالي [ صفحه 87] نعمتها را از قومي نگرفت مگر به خاطر گناهاني که مرتکب شدند [3] . و اگر گناهکاران و افرادي که در جامعه لغزشهايي دارند و باعث فساد و تباهي اجتماع مي‏شوند، متوجه آثار شوم لغزشهاي خود شوند و توبه کنند، بسياري از تباهيها و بزهکاريها نابود مي‏شود که گامي مؤثر در راستاي اصلاح جامعه است. خداي تعالي مي‏فرمايد: هر معصيت و گرفتاري که به شما روي مي‏آورد به خاطر اعمالي است که خودتان انجام داده‏ايد [4] .