در مکتب اسلام برنامه‏هاي جامع و فراگير بسياري وجود دارد، دستورهاي دين مقدس اسلام و توصيه‏هاي پيشوايان در تمام امور راهگشاي مسلمانان بوده و از بروز ناگواريها پيشگيري مي‏کند. قرآن توصيه‏هاي متعدد و فراواني در زمينه‏هاي گوناگون به انسان دارد که از جمله سفارشهاي مهم آن، پويايي و جست‏وجو در راه شناخت خدا و جهان هستي است. يکي از روشهاي تربيتي و آموزنده‏ي قرآن، ترغيب انسانها به سير و سفر است زيرا مسافرت از ديدگاههاي مختلف در رشد و کمال انسان مؤثر است. بنابراين سير و سفر در مکتب جامع اسلام جايگاهي خاص و والا دارد. قران کريم با به کار بردن واژه‏هاي «سير»، «تفکر»، «نظر» و «تدبر» در قالب عبارتهايي چون: قل سيروا في الأرض [1] ،افلم يسيروا في الأرض [2] ،فانظروا الي آثار رحمة الله [3] ، فسيروا في الأرض فانظروا کيف کان عاقبة المکذبين [4] ،فانظروا کيف بدأ الخلق [5] ، و.... از مردم مي‏خواهد در زمين سير کنند و در آيات الهي و پديده‏هاي عالم نظر و تأمل نمايند تا به عظمت خداوند واقف گردند. [ صفحه 24] از حکمتهاي تأکيد اسلام بر اين موضوع، چيزهايي است که انسان در طول سفر از آنها بهره‏مند مي‏شود، تفکر در اسرار آفرينش، مطالعه‏ي آثار گذشتگان، بررسي آثار تاريخي، عبرت از احوال پيشينيان، کسب دانش و تجربه و آشنايي با آداب و رسوم ديگران که همه تندرستي جسم و روان را در پي دارد.