اين بناي مجلل از قديمترين رواقهاي روضهي منوره است که در غرب و جنوب غربي حرم مطهر از شمال به جنوب امتداد دارد. نامگذاري اين رواق به «دارالسياده» از آن جهت است که محل اجتماع سادات و منسوبان به خاندان علي عليهالسلام بوده که در آنجا جمع ميشدند و در همهي امور مربوط به آن خاندان بزرگ با يکديگر مشورت ميکردند.
گروهي از مورخان رواق دارالسياده را از بناهاي گوهرشاد همسر شاهرخ تيموري ميدانند که در اوايل قرن نهم همزمان با مسجد گوهرشاد، ساخته شده است.
طول دارالسياده 86 / 32 متر ميباشد و در دو طرف آن پنج صفه وجود دارد که عرض بنا را متفاوت ساخته است. در گذشته بر ضلع شرقي بين مسجد بالاسر و دارالسياده پنجرهي نقرهاي وجود داشت که محل زيارت و اهداي نذورات و دخيل بستن و شفا يافتن حاجتمندان بود.
رواق دارالسياده نمايشگاهي از هنرهاي تزييني، معماري و هنرهاي دستي و گوياي نبوغ ايرانيان در انواع هنر است.
کف دارالسياده از سنگ مرمر خوشرنگ پوشيده شده، ازارهاي از سنگ مرمر به عرض حدود 65 سانتيمتر از کف رواق و دور تا دور بنا را دربرگرفته است. بالاي ازاره از کاشي معرق بسيار نفيسي به ارتفاع 8 / 1 متر دور تا دور رواق را ميآرايد.
بالاي ازاره کتيبهاي از سنگ مرمر حجاري شده به عرض 40 سانتيمتر وجود دارد و ابياتي از مرحوم صبوري ملکالشعراي آستان قدس، به خط نستعليق با رنگ سياه بر آن ديده ميشود.
تمام ديوارهاي رواق و صفهها از بالاي کتيبهي سنگي با آينههايي با شکلهاي هندسي
[ صفحه 56]
گوناگون پوشيده شده که در اصطلاح به آن «گره» ميگويند. بنابر شواهد تاريخي، اين بنا تا سال 1300 ه. ق به صورت کاشيکاري بوده و در اين سال مرمت يافته و قسمت بالاي ديوارها و سقف رواق به آينهکاري مبدل شد.
|