اين بناي مجلل از قديمترين رواقهاي روضه‏ي منوره است که در غرب و جنوب غربي حرم مطهر از شمال به جنوب امتداد دارد. نامگذاري اين رواق به «دارالسياده» از آن جهت است که محل اجتماع سادات و منسوبان به خاندان علي عليه‏السلام بوده که در آن‏جا جمع مي‏شدند و در همه‏ي امور مربوط به آن خاندان بزرگ با يکديگر مشورت مي‏کردند. گروهي از مورخان رواق دارالسياده را از بناهاي گوهرشاد همسر شاهرخ تيموري مي‏دانند که در اوايل قرن نهم همزمان با مسجد گوهرشاد، ساخته شده است. طول دارالسياده 86 / 32 متر مي‏باشد و در دو طرف آن پنج صفه وجود دارد که عرض بنا را متفاوت ساخته است. در گذشته بر ضلع شرقي بين مسجد بالاسر و دارالسياده پنجره‏ي نقره‏اي وجود داشت که محل زيارت و اهداي نذورات و دخيل بستن و شفا يافتن حاجتمندان بود. رواق دارالسياده نمايشگاهي از هنرهاي تزييني، معماري و هنرهاي دستي و گوياي نبوغ ايرانيان در انواع هنر است. کف دارالسياده از سنگ مرمر خوشرنگ پوشيده شده، ازاره‏اي از سنگ مرمر به عرض حدود 65 سانتي‏متر از کف رواق و دور تا دور بنا را دربرگرفته است. بالاي ازاره از کاشي معرق بسيار نفيسي به ارتفاع 8 / 1 متر دور تا دور رواق را مي‏آرايد. بالاي ازاره کتيبه‏اي از سنگ مرمر حجاري شده به عرض 40 سانتي‏متر وجود دارد و ابياتي از مرحوم صبوري ملک‏الشعراي آستان قدس، به خط نستعليق با رنگ سياه بر آن ديده مي‏شود. تمام ديوارهاي رواق و صفه‏ها از بالاي کتيبه‏ي سنگي با آينه‏هايي با شکلهاي هندسي [ صفحه 56] گوناگون پوشيده شده که در اصطلاح به آن «گره» مي‏گويند. بنابر شواهد تاريخي، اين بنا تا سال 1300 ه. ق به صورت کاشي‏کاري بوده و در اين سال مرمت يافته و قسمت بالاي ديوارها و سقف رواق به آينه‏کاري مبدل شد.