بست به حريمي گفته مي‏شود که انسان يا موجود ديگري در پناه آن از تعرض و تعدي ديگران ايمن مي‏ماند. به بياني ديگر، بست پناهگاهي است که اگر گنه‏کار يا دادخواهي به آن وارد شود تا زماني که در آن جاست هيچ کس مزاحم او نخواهد بود. از آن‏جا که رهبران ديني، همواره نزد مؤمنان و پيروان خود مقدس و محترم بوده، مقام و پناهگاهي براي آنانند، مزارشان پس از وفات مرکزي مقدس و قطبي براي توسل و پناه‏جويي گنهکاران بوده، گرفتاران، به اميد عنايت خداوندي و بخشش گناهان يا رفع گرفتاريها، به آن پناهنده مي‏شوند. علاوه بر اين، مأمني براي دادخواهي و شفاعت نيز هست [1] و محلي براي زائران و مشتاقان تا با ورود به آن خود را از نظر روحي و جسمي به گونه‏اي آماده و مرتب سازند که هنگام تشرف از حيث ظاهر اسائه‏ي ادب به ساحت قدس امام عليه‏السلام نباشد. [ صفحه 79] در حوزه‏ي حرم مطهر، بست فضاي خارج صحنهاست. در چهار سوي اماکن، چهار بست (حريم) وجود دارد که به نام چهار تن از عالمان برجسته‏ي اسلام، شيخ طوسي، شيخ طبرسي، شيخ حر عاملي و شيخ بهاءالدين، نام‏گذاري شده است. دو بست شيخ بهاءالدين و شيخ طبرسي، بعد از انقلاب اسلامي ايران ساخته شده‏اند.