آثار و بناهاي مذهبي براي مسلمانان، مکانهايي مقدسند. زيارت مرقد معصومان و اولياي دين و حتي مؤمنان و صالحان، گامي در مسير تزکيه‏ي نفس به شمار مي‏رود و انسان را به خدا نزديک مي‏کند. از مرقد اولياي خدا نور معرفت و هدايت مي‏درخشد. اين ديدارها روح را سرشار از خلوص، دل را پر از اميد، جان را لبريز از صفا مي‏کند و يادآور صداقت و کمال و بازدارنده از گناه و لغزش است. توسل و استمداد از روح مقدس اولياي الهي و بزرگان دين در هر حال مؤثر است، اگرچه از مدفن آنان دور باشيم، که آنان از روحي پاک و جاني توانا برخوردارند. حضور در کنار مرقد اين بزرگان در جلب توجه ارواح عاليه تأثيري ديگر دارد. قرب و جوار وسيله‏ي بزرگي براي ارتباط با اولياي خدا و جلب توجه آنان است. چنان که پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «هر که قبر مرا زيارت کند، به شفاعت من نايل مي‏شود و هر که مرا پس از مرگ زيارت کند مانند آن است که مرا در حال حيات زيارت کرده است» [1] . زيارت مرقد اولياي دين اگر با شناخت و بصيرت همراه باشد، زمينه‏اي را براي همسو شدن با انسانهاي والا و اسوه‏هاي کمال فراهم مي‏سازد. [ صفحه 83] درباره‏ي زيارت امامان و امام‏زادگان بسيار سفارش شده است [2] که آنان حجتهاي خدا در اين عالم و شخصيت وجودي و آثار و سخنان و اعمال و رفتارشان، راهي به سوي کمال است.