يکي از سنتهاي خوب در آستان قدس رضوي اذان گفتن در هنگام صبح، ظهر، و مغرب ميباشد، مؤذنان بالاي منارهها ميروند و اذان ميگويند و وقت شرعي را براي اداي نماز اعلام ميدارند مؤذنان آستان قدس در برابر اين کار حقوق و مزايا هم دريافت ميکنند، و در حقيقت گفتن اذان در اوقات نماز در روضهي مبارکهي رضويه يک شغل مستقل بوده است.
علاوه بر اذان در شبها ساعتي قبل از طلوع فجر، مؤذنان خوش صدا بالاي منارهها ميروند و مناجات ميکنند، سابق که اماکن مسکوني و مسافرخانهها در جوار بقاع متبرکه بودند، صداي مناجات از گلدستههاي حرم زائران را از خواب بيدار کرده و به طرف حرم مطهر ميکشانيد، و مناجات در دل شب بسيار لذتبخش بود و حالي عرفاني و معنوي در زائران پديد ميآورد.
نگارندهي اين کتاب مقدس هنگامي که يک طلبهي جوان بودم و در مدرسهي بالاي سر مبارک اقامت داشتم، گاهي در هنگام مناجات که از گلدستهها به گوش ميرسيد، از
[ صفحه 347]
پلکانها بالا ميرفتم و در پشتبام مدرسه که متصل به دارالسياده و صحن کهنه بود در پاي گلدسته روي ايوان طلا ميايستادم و به مناجات گوش ميدادم و لذت ميبردم، خداوند آنها را رحمت کند که همهي خوبيها را با خود بردند.
به ياد دارم در آن زمان در فصل زمستان که هواي مشهد بسيار سرد ميشد و برف و يخبندان همه جا را فرا ميگرفت و همه در کنار بخاريها و کرسيها آرام ميگرفتند، مؤذنان وظيفهشناس در سحرها بالاي گلدستهها ميرفتند و انجام وظيفه ميکردند، و در آن سرماي شديد و بادهاي سرد که از اطراف ميوزيد مناجات ميکردند و اذان ميگفتند و مردم را به طرف حرم مطهر و مسجد فرا ميخواندند.
ولي در زمان حاضر همه چيز تغيير کرده است، اکنون در گلدستهها و بلنديهاي اماکن متبرکه و مساجد بلندگوهائي نصب شده است، يک نفر پشت بلندگو قرار ميگيرد و در اطاقي که همه وسائل گرمکننده و سردکننده وجود دارد مينشيند و دعا و مناجات ميخواند و صدايش در همه جا پخش ميگردد و همگان از آن استفاده ميکنند، خداوند به همه حال مناجات و تضرع بدهد.
|