يکي از سنت‏هاي خوب در آستان قدس رضوي اذان گفتن در هنگام صبح، ظهر، و مغرب مي‏باشد، مؤذنان بالاي مناره‏ها مي‏روند و اذان مي‏گويند و وقت شرعي را براي اداي نماز اعلام مي‏دارند مؤذنان آستان قدس در برابر اين کار حقوق و مزايا هم دريافت مي‏کنند، و در حقيقت گفتن اذان در اوقات نماز در روضه‏ي مبارکه‏ي رضويه يک شغل مستقل بوده است. علاوه بر اذان در شب‏ها ساعتي قبل از طلوع فجر، مؤذنان خوش صدا بالاي مناره‏ها مي‏روند و مناجات مي‏کنند، سابق که اماکن مسکوني و مسافرخانه‏ها در جوار بقاع متبرکه بودند، صداي مناجات از گلدسته‏هاي حرم زائران را از خواب بيدار کرده و به طرف حرم مطهر مي‏کشانيد، و مناجات در دل شب بسيار لذت‏بخش بود و حالي عرفاني و معنوي در زائران پديد مي‏آورد. نگارنده‏ي اين کتاب مقدس هنگامي که يک طلبه‏ي جوان بودم و در مدرسه‏ي بالاي سر مبارک اقامت داشتم، گاهي در هنگام مناجات که از گلدسته‏ها به گوش مي‏رسيد، از [ صفحه 347] پلکان‏ها بالا مي‏رفتم و در پشت‏بام مدرسه که متصل به دارالسياده و صحن کهنه بود در پاي گلدسته روي ايوان طلا مي‏ايستادم و به مناجات گوش مي‏دادم و لذت مي‏بردم، خداوند آن‏ها را رحمت کند که همه‏ي خوبي‏ها را با خود بردند. به ياد دارم در آن زمان در فصل زمستان که هواي مشهد بسيار سرد مي‏شد و برف و يخبندان همه جا را فرا مي‏گرفت و همه در کنار بخاري‏ها و کرسي‏ها آرام مي‏گرفتند، مؤذنان وظيفه‏شناس در سحرها بالاي گلدسته‏ها مي‏رفتند و انجام وظيفه مي‏کردند، و در آن سرماي شديد و بادهاي سرد که از اطراف مي‏وزيد مناجات مي‏کردند و اذان مي‏گفتند و مردم را به طرف حرم مطهر و مسجد فرا مي‏خواندند. ولي در زمان حاضر همه چيز تغيير کرده است، اکنون در گلدسته‏ها و بلنديهاي اماکن متبرکه و مساجد بلندگوهائي نصب شده است، يک نفر پشت بلندگو قرار مي‏گيرد و در اطاقي که همه وسائل گرم‏کننده و سردکننده وجود دارد مي‏نشيند و دعا و مناجات مي‏خواند و صدايش در همه جا پخش مي‏گردد و همگان از آن استفاده مي‏کنند، خداوند به همه حال مناجات و تضرع بدهد.