از سال 203 قبه‏ي هارونيه به مشهد طوس معروف گرديد، مشهد يعني محل شهادت، جائي که امام رضا عليه‏السلام مظلومانه به شهادت رسيدند و جام زهر را نوشيدند. و آگاهانه به لقاء الله پيوستند، در کتاب‏هاي قديم به عنوان مشهد طوس و هم مشهد رضا نام برده شده و سرانجام کلمه طوس و رضا هم در محاورات و کتابت حذف شد و به نام مشهد معروف گرديد. اين مکان مقدس در طول تاريخ همواره محل تردد و مرکز عالمان و عارفان و عاشقان حقيقت بوده و در قرون و اعصار جايگاه عباد و زهاد بوده است، اکنون که يک هزار و دوسيت و اندي سال از تاريخ اين مشهد مقدس مي‏گذرد و در اين مدت طولاني حوادث و وقايعي در آن پيش آمده که در خور تحقيق و بررسي جامع مي‏باشد. در اين دوازده قرن اين مکان مبارک فراز و نشيب‏هائي داشته است، زماني در آبادي و نعمت و رفاه به سر برده، و گاهي در اثر تعصبات و کج فکري‏ها و عناد و لجاج ويران شده است، صحنه‏سازان و جباران رفتند ولي انوار درخشان رضا عليه‏السلام هم چنان مي‏درخشند و پيوسته حرم پاکش توسعه پيدا مي‏کند و بر جلال و شکوهش افزوده مي‏گردد. [ صفحه 60]