در بالا سر مبارک حضرت رضا عليه‏السلام، هم اکنون مسجدي هست که مردم در آن جانماز مي‏گذارند و اين مسجد در جوار قبر آن حضرت مي‏باشد که متصل به حرم شريف است، از اخبار و روايات وارده که در کتب معتبره با سند روايت شده معلوم مي‏گردد که مسجد بالا سر از قديم در آن جا ساخته شده و مورد استفاده زائران بوده است. شيخ ابوجعفر صدوق رضوان الله عليه در کتاب عيون اخبار الرضا عليه‏السلام نقل مي‏کند که عامر بن عبدالله بيوردي حاکم مرورود گفت: من در مشهد طوس بودم و [ صفحه 143] مردي را ديدم که وارد قبه شد و در بالا سر نشست و گريه آغاز نمود، و به زبان ترکي مي‏گفت: بار خدايا اگر فرزندم زنده است او را به من برگردان، و اگر مرده است خبر مرگ او را به من برسان. گويد من از او پرسيدم چرا گريه مي‏کني، گفت فرزندم در جنگ اسحاق‏آباد گم شد و من از او خبر ندارم و آمده‏ام تا از صاحب اين قبر درخواست کنم فرزندم را به من برساند، راوي گويد: هنگامي که از مسجد بيرون شديم ناگهان جوان قد بلندي رسيد و با آن مرد معانقه کرد و يکديگر را شناختند و معلوم شد که آن جوان فرزند گمشده او مي‏باشد. ابراهيم بن محمد جويني در فرائد حديثي نقل مي‏کند که در جوار تربت امام عليه‏السلام، مسجدي بوده که مؤمنان در آن نماز مي‏گذارده‏اند، ظاهرا مسجدي است که اکنون هم وجود دارد و به مسجد بالا سر معروف مي‏باشد. [1] . گروهي از محققان و مؤلفان گويند: مسجد بالا سر مبارک حضرت رضا عليه‏السلام را ابوالحسن عراقي که از رجال دوره غزنويان بوده ساخته است و قبرش هم در آن جا مي‏باشد، بيهقي در تاريخ خود به اين موضوع اشاره مي‏کند و ما در تاريخ مشهد مقدس که اختصاص به رجال علم، ادب و سياست دارد در اين باره مشروحا بحث مي‏کنيم. مسجد بالا سر مبارک که اکنون در سمت مغرب حرم مطهر قرار دارد از طريق يک پنجره فولادي به دارالسياده مربوط مي‏باشد و فاصله آن تا ضريح فقط يک صفه بود و اين مسجد به عرض 50 / 4 متر و به طول 8 متر مي‏باشد و ارتفاع آن هم ده متر است، کف مسجد و ازاره‏ها با سنگ مرمر پوشيده شده و ديوارها با سقف نيز با کاشي‏هاي الوان و معرق مزين شده‏اند. سقف اين مسجد در سابق از چوب و آجر ضربي بود بر اثر فرسودگي و خرابي [ صفحه 144] برداشته شد و با اسلوب جديد و بتون مسلح تجديد و کاشي‏کاري و تزئين گرديد، و ضلع شمالي آن توسعه يافت و به رواق دارالشکر متصل گرديد. محراب قديمي که در ضلع جنوبي اين مسجد نصب بود بر اثر تعميرات مزبور که در سال 1344 - 1342 صورت گرفت بالضروره برداشته شده و به همان صورت به موزه آستان قدس منتقل گرديد.