شيخ صدوق در روايتي آورده است: عادت حضرت رضا عليه‏السلام بر آن بود که شب‏ها کم مي‏خوابيد و غالب اوقات خود را به عبادت مي‏گذراند و در يک شبانه‏روز، هزار رکعت نماز مي‏خواند و روزه بسيار مي‏گرفت و به روزه‏ي سه روز هر ماه (يعني پنج‏شنبه‏ي اول ماه و پنج‏شنبه‏ي آخر ماه و چهارشنبه ميان ماه) مداومت داشت و مي‏فرمود: «روزه‏ي اين سه روز برابر روزه‏ي دهر است». آن حضرت بسيار احسان مي‏کرد و صدقه‏ي پنهاني مي‏داد و بيشتر صدقات او در شب‏هاي تار بود. امام عليه‏السلام شب‏ها که در بستر مي‏خوابيد و تلاوت قرآن بسيار مي‏نمود و هرگاه به آيه‏اي مي‏رسيد که در آن يادي از بهشت و يا آتش شده بود گريه مي‏کرد و از حق تعالي بهشت را طلب مي‏کرد و از آتش پناه مي‏جست. او در هر سه روز، قرآن را ختم مي‏کرد و مي‏فرمود: «اگر بخواهم مي‏توانم در کمتر از سه روز قرآن را ختم کنم ولي هرگز از آيه‏اي نمي‏گذرم، مگر آنکه در آن تفکر مي‏کنم که در چه مورد به چه هنگام نازل گشته است.»