1. کسي که به زبان، استغفار کند ولي در دل پشيمان نباشد، همانا خود را مسخره کرده است؛ [ صفحه 40] 2. کسي که از خداوند طلب توفيق کند و ليکن سعي و تلاش نکند، همانا خود را مسخره کرده است؛ 3. کسي که از خداوند طلب بهشت کند ولي در شدائد و سختي‏هاي عبادت و اطاعت خدا مقاومت نکند و به راحتي تن به گناه دهد، همانا خود را مسخره کرده است؛ 4. کسي که از آتش جهنم به خدا پناه برد ولي ترک شهوات دنيوي را نکند، همانا خود را مسخره کرده است؛ 5. کسي که مرگ را ياد مي‏کند ولي (با آماده کردن توشه‏ي تقوا) مهياي مرگ نشود، همانا خود را مسخره کرده است؛ 6. کسي که همواره خدا را ياد کند ولي مشتاق ديدار او نباشد همانا خود را مسخره کرده است؛ 7. کسي که اصرار بر گناه داشته باشد و طلب عفو از خدا کند ولي توبه کند، همانا خودش را مسخره کرده است.