در فرهنگ شکوهمند اسلام ناب، زيارت را جايگاهي والاست. پرداختن به بحث تفصيلي زيارت از حوصله‏ي اين نوشته بيرون است. از اين رو، تنها براي آشنايي با اين فرهنگ ژرف و شگرف، به برخي روايات اشاره مي‏کنيم: در فرهنگ آسماني اسلام، مسجد - که خانه‏ي خدا به شمار مي‏آيد - زيارتگاه و جايگاه ديدار با پروردگار است؛ اهل مسجد زائر خدايند؛ پروردگار نيز ميهمان خود را گرامي مي‏دارد و بر آنان پاداش و هديه مي‏دهد. پيامبر پاک نهاد صلي الله عليه و آله فرموده است: «هر کس حج به جاي آورد و قبر مرا زيارت کند، مانند کسي که مرا ديدار کند پاداش مي‏برد و من شفاعتش را تضمين مي‏کنم و اگر [ صفحه 13] کسي پس از حج، قبر پيامبر صلي الله عليه و آله را زيارت نکند، بر رسول خدا صلي الله عليه و آله جفا کرده است. از اين رو، کسي که در راه زيارت حرم خدا يا قبر پيامبر از دنيا برود روز قيامت در شمار اهل ايمان محشور مي‏شود.» در فرهنگ ارزشمند اسلام ناب، ديدار و مصافحه (دست دادن) با مسافر از حج بازگشته، مانند در آغوش گرفتن حجرالاسود است. هر کس برادر مؤمن خود را در منزلش ديدار کند، ميهمان خداوند است و در برابر اين عشق، پروردگار بهشت را بدو پاداش مي‏دهد؛ خداوند کمتر از بهشت براي اين بنده نمي‏پسندد و با اين ديدار، گناهان او را نيز مي‏آمرزد. در آيين اسلام، ديدار با دانشمندان، همانند زيارت رسول خدا صلي الله عليه و آله است. زيارت، دل مؤمن را زنده مي‏کند و ولايت را جان مي‏بخشد. زيارت قبر مردگان، يادآور آخرت است. از اين رو، به زيارت قبر مردگان مي‏رويم و بر آنان درود مي‏فرستيم و پند مي‏گيريم. سخن کوتاه اين که: زيارت، بارور کننده‏ي عشق است.