در فرهنگ شکوهمند اسلام ناب، زيارت را جايگاهي والاست. پرداختن به بحث تفصيلي زيارت از حوصلهي اين نوشته بيرون است. از اين رو، تنها براي آشنايي با اين فرهنگ ژرف و شگرف، به برخي روايات اشاره ميکنيم:
در فرهنگ آسماني اسلام، مسجد - که خانهي خدا به شمار ميآيد - زيارتگاه و جايگاه ديدار با پروردگار است؛ اهل مسجد زائر خدايند؛ پروردگار نيز ميهمان خود را گرامي ميدارد و بر آنان پاداش و هديه ميدهد.
پيامبر پاک نهاد صلي الله عليه و آله فرموده است:
«هر کس حج به جاي آورد و قبر مرا زيارت کند، مانند کسي که مرا ديدار کند پاداش ميبرد و من شفاعتش را تضمين ميکنم و اگر
[ صفحه 13]
کسي پس از حج، قبر پيامبر صلي الله عليه و آله را زيارت نکند، بر رسول خدا صلي الله عليه و آله جفا کرده است. از اين رو، کسي که در راه زيارت حرم خدا يا قبر پيامبر از دنيا برود روز قيامت در شمار اهل ايمان محشور ميشود.»
در فرهنگ ارزشمند اسلام ناب، ديدار و مصافحه (دست دادن) با مسافر از حج بازگشته، مانند در آغوش گرفتن حجرالاسود است. هر کس برادر مؤمن خود را در منزلش ديدار کند، ميهمان خداوند است و در برابر اين عشق، پروردگار بهشت را بدو پاداش ميدهد؛ خداوند کمتر از بهشت براي اين بنده نميپسندد و با اين ديدار، گناهان او را نيز ميآمرزد.
در آيين اسلام، ديدار با دانشمندان، همانند زيارت رسول خدا صلي الله عليه و آله است. زيارت، دل مؤمن را زنده ميکند و ولايت را جان ميبخشد. زيارت قبر مردگان، يادآور آخرت است.
از اين رو، به زيارت قبر مردگان ميرويم و بر آنان درود ميفرستيم و پند ميگيريم. سخن کوتاه اين که: زيارت، بارور کنندهي عشق است.
|